Van +40 naar -20 (deel 1): De uitdaging

Daar zit ik dan in de schaduw, de thermometer geeft 37 graden aan. De stofwolken van een voorbijrijdende vrachtwagen waaien vlagerig over het kamp en de trillende warme lucht is duidelijk zichtbaar boven de containers. Ik zit al een kwartier stil, maar toch gutst het zweet over mijn rug. Op mijn telefoon bekijk ik foto’s van wintersportende mensen. Voor mij ligt het boek “Training for the new alpinism” van Steve House met op elke pagina wel een foto van sneeuw, ijs en in dons gehulde klimmers. Ik ben hier pas een maand, maar ik kan mij niet voor de geest halen hoe kou voelt. Het idee om op een sneeuwgraat te lopen komt mij net zo abstract voor als een maanwandeling. Hoe bereid een mens zich voor op een beklimming van een 7000er in de woestijn?

Ik ben op uitzending in Mali. Voor 18 weken is Kamp Castor bij de stad Gao mijn thuis. Als ik terugkom, heb ik vakantie en vlieg ik richting Kirgizië. De voorbereiding op de expeditie moet dus hier gaan gebeuren naast mijn werk. Aan mij de uitdaging om zowel fysiek als mentaal op te werken naar het gewenste niveau. Steve House schrijft in zijn boek uitgebreid over verschillende fases in de training: over oefeningen, voeding en de mentale voorbereiding. Ik moet proberen dit zo goed mogelijk in een concreet trainingsschema te verwerken dat binnen de mogelijkheden en beperkingen past die ik hier heb. Uiteraard heb ik hier mijn werk, waarvoor ik ook regelmatig lange dagen moet maken of meerdaags weg ben van het kamp. Dit maakt het extra moeilijk een passend trainingsschema te maken en te volgen.

De hoogste temperatuur die ik tot nu toe heb gehad. De thermometer hangt in de schaduw.

Omdat er zoveel mensen permanent leven en werken, is het kamp gelukkig voorzien van een aantal sportfaciliteiten. Er is een indoor gym: een grote tent met daarin allerlei fitness apparaten. Meestal doet de airco het, dus is de temperatuur ook geschikt om bij te sporten. Buiten kan de krachtsporter zijn hart ophalen. Daar staan geïmproviseerde fitnessapparaten, optrekstangen en gewichten in de vorm van munitiekistjes of conservenblikken met cement. De beperkingen zijn met name de warmte en de drukte. De gym wordt gebruikt door 700 man en je moet dus vaak wachten op een apparaat of je moet je geplande training omgooien. Dit is nog wel te overzien, maar de warmte is een groter probleem. Overdag is de zon zo fel, de temperatuur zo hoog en de lucht zo stoffig dat echt intensief trainen bijna niet gaat. ’s Avonds koelt het wel iets af, maar het stof blijft lang hangen. ’s Ochtends vroeg zijn de omstandigheden het beste.

Zittend op mijn bankje, maak ik mij stiekem een beetje zorgen. Ik ben niet gemaakt voor deze temperaturen, denk ik bij mezelf. Het zuigt alle energie uit me. Ik word loom en futloos van die verdomde hitte! Ik verlang naar koelte, naar een groen bos, naar koud kabbelend water, naar een flink pak sneeuw. En tot overmaat van ramp wordt het alleen maar warmer: juni is de warmste maand. De temperaturen bereiken dan gerust 50 graden. Als ik het nu al warm vind, hoe moet dat de komende maanden dan? Tegen de tijd dat ik in juni terug in Nederland kom, zit iedereen daar waarschijnlijk zuchtend van de warmte op het terras. Maar bij de 30 graden die het dan is, trek ik waarschijnlijk een trui aan…is toch wel fris!

Van +40 naar –20…Eén ding is zeker: het voegt wel een extra dimensie toe aan de hele expeditie. Een 7000er beklimmen is naar alle maatstaven al een behoorlijke opgave, maar voor mij is de uitdaging nog groter. Dat betekent dat de beloning dat straks ook is, als ik daar op die top sta. Tijd om dus vol goede moed mijn tanden in mijn training te zetten! Hoe dat gaat, lezen jullie in de volgende blog.

Arjen is werkzaam bij de Luchtmobiele Brigade van de Landmacht als communicatieadvisuer. Hij is momenteel Public Affairs Officer op uitzending in Mali als onderdeel van de VN missie 'MINUSMA'. Vanuit Afrika draagt hij zijn steentje bij aan het project en probeert hij zich zo goed mogelijk voor te bereiden op de beklimming van Peak Lenin.