Summit day

23-06-2016 | 05:00u - Dit is het moment waar we naar toe hebben gewerkt. Terwijl ik mijn rugzak om m'n schouders sla voel ik de spanning van een toppoging. Nog één keer beklimmen we de route van ABC naar kamp 2, door naar kamp 3 en vanaf daar stappen we een voor ons vreemde wereld in, door naar top. Ik loop weg met een knoop in m'n maag - hier zijn we voor gekomen, maar we hadden het ons toch anders voorgesteld. 

Een paar dagen geleden sliepen Arjen en Allert in kamp 3, Guido en ik sliepen lager op de berg. De dag daarna komt de expeditie voor Guido ten einde. Op 5.800m komt hij tot een stilstand. Er is geen verbetering in zijn acclimatisatie, de tijd begint te dringen en daar op die plek gaat de stekker eruit. We dalen af naar ABC, voor Guido is het over.  

Dit is het moment waar we naar toe hebben gewerkt. Terwijl ik mijn rugzak om m'n schouders sla voel ik de spanning van een toppoging. Allert en Arjen zijn alvast een stukje vooruitgelopen. Terwijl ik wegloop uit het kamp voel ik een mix van emoties, de brok in mijn keel overheerst. De pure handeling van het klimmen laat echter weinig ruimte voor dit verdriet. Als we eenmaal aan het touw zitten komen we al snel in de flow. We gaan hard en klimmen in minder dan zes uur voorbij kamp 2 en zetten op 5.700m onze tent op.

In de tent bellen we nog een laatste keer met Maarten, hij heeft het laatste weerbericht gecheckt en geeft ons groen licht. 's Avonds liggen we vroeg in bed. Rond een uur of 22:00u schrik ik wakker. Ik lig te baden in het zweet en het duurt niet lang voordat ik besef dat ik nu de tent uit moet. Daar zit je dan, gehurkt op het koude ijs, de ijsmassa's van Peak Lenin die schitteren in de maneschijn. Met koud zweet op mijn voorhoofd kruip ik terug in mijn slaapzak. De volgende dag is de zwaarste uit mijn leven. Het lijkt alsof alle energie uit mijn lichaam is. Allert en Arjen klimmen het laatste stuk vooruit en op mijn tandvlees bereik ik kamp 3. Uitgeput, helemaal naar de klote. Heb ik wel genoeg kracht om morgen de top te bereiken? Mijn eetlust is prima en dus prop ik mezelf vol met biscuits en diarreeremmers. 's Avonds voel ik dat mijn energie terug is, alles ligt klaar en morgen gaan we ervoor.

Rond 02:15u horen we de eerste groepen vertrekken. De nachten zijn koud op deze hoogte en wij weten dat we sneller zijn. In de tent drinken we zoveel mogelijk, Allert en Arjen werken nog even een pasta bolognese weg (hoe ze dat voor elkaar krijgen mag overigens Joost weten) en dan stappen we de tent uit.

De wind slaat ons in het gezicht en het voelt alsof er duizend spelden in je neus worden geprikt. Het is nog donker en koud - zo vreselijk koud. Kamp 3 ligt op 6.100m en de route begint met een korte afdaling. Opgesloten in je bubble van dons en slechts geleid door het kleine balletje licht dat uit je hoofdlamp komt, wordt de wereld klein. Ik moet er echt even inkomen, maar gelukkig maakt Arjen goed tempo. Het duurt niet lang voordat we de eerste groepen inhalen. We stoppen even om wat te drinken, maar ik wil door. Mijn voeten zijn extreem koud en bij elke stap beweeg ik mijn tenen. Arjen heeft nergens last van, maar het is goed te horen dat Allert precies hetzelfde probleem heeft.

De graat wordt minder steil en hoewel de hoogte steeds meer voelbaar wordt ploeteren we door. Op de topdag naar Peak Lenin loop je niet aan het touw, hier zijn geen spleten en op een paar passages na kan er - al zou je vallen - eigenlijk niets gebeuren. De zonsopgang op 6.800m is magisch. Achter de top vormt zich een gloed, na een paar minuten licht de horizon oranje op. Met zijn drieën zien we de kromming van de aarde. De zon zorgt voor extra energie en dus gaan we voorwaarts. 

De top van Peak Lenin is een markant rotsplateau dat op 6.900m uit een groot sneeuwveld steekt. Vlak voor dit sneeuwveld halen we Maaike en haar groep in. Maaike is een ijzersterke expeditieklimmer, net terug van Denali en lid van de Commissie Expedities en Alpiene Topsport (NKBV). Zij heeft ons de laatste maanden voorzien van allerlei praktische tips en het is mooi om met de top binnen handbereik hier samen met haar een slok water te delen.

We doorkruisen het sneeuwveld en stappen het gebroken terrein in. Voor mijn gevoel kun je net zo goed op de maan zijn, hier gelden andere regels. Op 7.000m is zo weinig zuurstof dat elke stap een uitdaging wordt. Ik neem er 25 en tel hardop, om vervolgens uitgeput op mijn pickel te leunen. Arjen zit vlak achter mij, ik hoor zijn zware ademhaling elke keer als we stoppen. Allert heeft het zwaar en raakt wat achterop, maar nooit buiten ons zichtveld. Dan zie ik hogerop een paar gebedsvlaggetjes, wat paaltjes en daarboven niets anders - de top! Terwijl ik naar lucht hap schreeuw ik naar Arjen: nog 50 stappen! Arjen schiet langs mij heen en een paar minuten later zie ik hem met twee handen in de lucht staan. 

De top van Peak Lenin ligt op 7.134m. Het is bizar gevoel om de laatste stappen te zetten. De euforie is onbeschrijfelijk, het uitzicht over het Pamir gebergte: magisch. Tegelijkertijd schreeuwt elke vezel in je lichaam dat je daar niet hoort. In een waas maken we het mee en na zo'n 20 minuten is het mooi geweest. Op de top staan is de helft van het werk.


Gijs Schuurhuis